Ιερόσυλη… τεχνολογία…από τον συγγραφέα Μάκη Πάνο…

Το τοπίο ειδυλλιακό η θέα μαγευτικη! Μπαλκόνι στον παράδεισο! Ένα μοναστήρι μικρό, χωμένο σαν αετοφωλιά στις πλαγιές ενός κατάφυτου βουνού, δάσος από θεόρατα πλατάνια, καστανιές και δρυς στα χρυσοπράσινα χρώματα του φθινόπωρου.

Τα νερά του Αλιάκμονα στραφτάλιζαν στις ακτίνες του ήλιου, που πήγαινε αποσταμένος προς τη δύση του, συνθέτοντας ένα απόκοσμο, αποχαυνωτικά υπεροχο ηλιοβασίλεμα.

Η μικρή εκκλησίτσα της Μονής παμπάλαια, λιτή και απέριττη, από πέτρα και ξύλο, με τις ξεθωριασμένες τοιχογραφίες τις ξυλόγλυπτες σκοροφαγωμένες εικόνες στο τέμπλο και τα ελάχιστα μανουάλια μιας άλλης εποχής.

Ελάχιστα κεριά τρεμοσβήναν προσπαθώντας να βοηθήσουν τους δυο μοναχούς να ψάλουν τα γράμματα του εσπερινού.

Η ατμόσφαιρα κατανυκτική, υπέβαλε χωρίς πειθαναγκασμούς τον επισκέπτη να γίνει ένα με τον χώρο, να απαλλαγεί, έστω για ελάχιστα λεπτά, από τα εγκόσμια και τον έξω κόσμο και να αφοσιωθεί στον θεό του!

Έπιασα τον εαυτό μου να παρακολουθεί καθηλωμένος από την ιερότητα του χώρου, μέσα σε απόλυτη ησυχία την λειτουργία, μαζί με μερικούς άλλους επισκέπτες.

Κι ενώ κι η ψυχή μου είχε γαληνέψει και το μυαλό μου ξεστράτιζε σε όμορφα μονοπάτια, ένα παρατεταμένο κουδούνισμα της… τεχνολογίας με απέσπασε βίαια από την σφαίρα την ονειρική, την… θεϊκή και με επανέφερε βάναυσα στην πραγματικότητα. «Α… τον ανόητο, α… τον βλάκα που άφησε ανοιχτό το κινητό του», σκέφτηκα και θύμωσα! Και κει που έψαχνα με το μάτι να κατακεραυνώσω τον ιερόσυλο επισκέπτη που ξέχασε ανοιχτό το κινητό του και τάραξε την γαλήνη και την περιπλάνηση του νου και της ψυχής, βλέπω τον έναν από τους δυο μοναχούς να βγαίνει προς την έξοδο με το κινητό στο αφτί του.
Είμαι σίγουρος πως δεν βγήκε να μιλήσει με το θεό του, είμαι απόλυτα σίγουρος! ο ήλιος ήδη είχε αποτραβηχτεί πίσω απ’ το βουνό και η νύχτα ερχόταν …θλιμμένη!