Το Βαφοπούλειο πνευματικό κέντρο αποφάσισε μετά το θάνατο του Φώνη Ζογλοπίτη το 2015, γνωστού τοπιογράφου, να τιμήσει το δημιουργό με μία αναδρομική έκθεση έργων του.

Ο ζωγράφος και εικαστικός Φώνης Ζογλοπίτης, ήταν ένας τοπιογράφος που αγάπησε τις φόρμες και τα χρώματα της χαλκιδικιώτικης φύσης, ένας καλλιτέχνης που αποτύπωσε το ίχνος της Ελλάδας, με χρωματοσκιές, στα έργα του, αλλά και ένας δημιουργός που μίλησε για τον άνθρωπο, που άφησε το άτομο να μιλήσει, μέσα από τις μοναχικές γυναικείες μορφές αλλά και μέσα από τις εικόνες της ανθρώπινης κατάστασης.

Η επιμέλεια δίνει έμφαση στον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε ο Ζογλοπίτης τις εκδοχές των τοπίων, κυρίως της Χαλκιδικής, που απαθανάτισε, ενώ παράλληλα δηλώνονται και όψεις από τον αστικό χώρο.

Η επιμέλεια και το κείμενο της έκθεσης είναι του ιστορικού τέχνης Νίκου Μυκωνιάτη.
Εγκαίνια: 08/11/2017
Διάρκεια έκθεσης: 09/11 – 31/12 2017
Ώρες λειτουργίας: Δευτ. – Παρ. 09:00-12:00 & 17:00-21:00
Σαβ. 09:00-14:00
Τηλ. Επικοιν.: 2310424132-3
Διευθ.: Γ. Βαφόπουλου 3, 54646

Στους αγρούς…

“Πώς τολμάς να έχεις τέτοιο θάρρος, άτιμη και ήρθες τώρα ενώπιον
μου να σηκώσεις κεφάλι; Ακόμη και αν κρατάς τόξο είναι δύσκολο να
αναμετρηθείς μαζί μου… Περισσότερο θα σου άρμοζε να σκότωνες
αγρίμια στους αγρούς και ζαρκάδια, αντί να μάχεσαι με πιο τρανούς
από σένα… Αυτά είπε, και της άρπαξε τα δύο χέρια με το αριστερό της
χέρι, ενώ με το άλλο, της πήρε από την πλάτη τα βέλη και το τόξο.”
[Απόσπασμα από τη ραψωδία φ της Ιλιάδας, στίχοι 481- 493, όπου η
Άρτεμις αφοπλίζεται από την Ήρα.]

Κάπως έτσι η Άρτεμις τράπηκε σε φυγή από το πεδίο της μάχης για να γλιτώσει από το μένος της Ήρας. Φρενήρης, διέσχισε τις πεδιάδες και τα βουνά και οργισμένη καθώς ήταν, ύστερα από τον εξευτελισμό που υπέστη, επιδώθηκε σε ένα ανηλεές κυνήγι και όποιο ζώο συναντούσε το έριχνε ακαριαία νεκρό. Δε σταμάτησε παρά μόνο όταν κατάφερε να εξευμενίσει το πνεύμα της με αρκετό θάνατο. Έχοντας αφανίσει κάθε ίχνος ζωής αντιλήφθηκε πως βρίσκονταν πλέον μόνη της με το τοπίο.
Έμεινε να το παρατηρεί από την αρχή, σα να το αντίκρυζε για πρώτη φορά. Λίγο πριν, κατακλυσμένη από άγρια ήθη, λειτούργησε με μία παράλογη πράξη εκδίκησης,τώρα όμως, επιστρέφοντας στη γαλήνη, της αποκαλύφθηκε ξανά ο δεσμός της με τους χθόνιους δαίμονες, υπενθυμίζοντάς της την προαιώνια σχέση της με τη φύση.

Στο τοπίο εκτυλίσσονταν αλλεπάληλλα επεισόδια αταραξίας και το έκαναν να μοιάζει με ένα απέραντο σκηνικό, χωρίς δρώμενα.Μία εικόνα ηρεμίας σχηματίζονταν από επαναλαμβανόμενα στιγμιότυπα: παραλίες, βουνά, πεδιάδες, ένας ορίζοντας που συνεχώς άλλαζε και φυσικά, δέντρα. Τα δέντρα διατάρασσαν το ρυθμό του
τοπίου με τις πυκνώσεις και τις αραιώσεις τους. Ελιές, κυπαρίσσια, λεύκες, μουριές, έλατα, συκιές, βελανιδιές, δάφνες, κέδροι, όλα, ιερά φυτά των θεών από τα οποία οι άνθρωποι έκοβαν κλαδιά για να μεταφέρουν στα σπίτια ή τους ναούς τους τη γονιμοποιό δύναμη της φύσης. Η Άρτεμις περιπλανήθηκε αρκετά, ακολουθώντας
ακόμη και μονοπάτια που είχε χαράξει ο άνθρωπος, από τα οποία συχνά παρέκκλινε για να εντοπίσει μία εικόνα που όμοιά της είχε δει ξανά, αλλά η αίσθηση της ήταν πάντα καινούρια

Η περιπλάνηση συνεχίστηκε για καιρό και οι εικόνες του τοπίου που απομόνωνε πολλαπλασιάζονταν τόσο που αδυνατούσε να τις συγκρατήσει όλες. Για το λόγο αυτό επικαλέστηκε τη βοήθεια των ζωγράφων, επιφορτίζοντάς τους με το έργο της καταγραφής των αναρίθμητων εκδοχών του τοπίου. Έτσι κατακλυσμένη και πλήρης από όλα όσα της προσέφερε το τοπίο, αποφάσισε να αφεθεί και να αφομοιωθεί από αυτό, ώστε να μπορέσει να το απολαύσει στην πιο ολοκληρωμένη και κορυφαία εκδοχή του, αφού οι ζωγράφοι είχαν αναλάβει αυτό το έργο.

Ένας τέτοιος αόρατος παρατηρητής και εργάτης της καταγραφής του τοπίου,ο οποίος ακολούθησε το αρχέγονο και μυστηριακό κάλεσμα, παρόμοιο με εκείνο που αισθάνθηκε η Άρτεμις, υπήρξε ο Φώνης Ζογλοπίτης. Περιπλανήθηκε τόσο αφοσιωμένα και άοκνα στο ελληνικό τοπίο για να δημιουργήσει τα έργα του, που
τελικά έγινε ένα με αυτό.

Νίκος Μυκωνιάτης
Ιστορικός Τέχνης
Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος 2017