Στα ελαιοτριβεία αυτά, του παλαιού τύπου, ο καρπός της ελιάς περνούσε από τρία στάδια για να δώσει το ελαιόλαδο.
Αρχικά, τα σακιά στα οποία περιέχεται, αδειάζονταν μέσα σε ένα μεγάλο ξύλινο χωνί. Από εκεί πέφτουν σε μικρές ποσότητες οι ελιές πάνω σε ένα πέτρινο κυκλικό επίπεδο, όπου και πολτοποιούνταν από δυο λιθάρια – κυλινδροειδείς πέτρες οι οποίες κινούνταν με τη δύναμη ανθρώπινου χεριού ή από κάποιο μουλάρι το οποίο περιέστρεφε τον άξονα.
Ο πολτός που παραγόταν, συγκεντρωνόταν σε δοχεία και μοιράζεται στους <<ντορβάδες>> που ήταν πλεγμένοι με σκοινί και είχαν κυκλικό σχήμα. Στη συνέχεια οι ντορβάδες αυτοί τοποθετούνταν ο ένας πάνω στον άλλο και συγκρατούνταν από έναν άξονα που περνούσε από την τρύπα που είχε ο καθένας στο κέντρο του.
Όλα μαζί τοποθετούνταν στην πρέσα, όπου έπαιζε σημαντικό ρόλο ο ανθρώπινος παράγοντας αφού δεν ήταν μηχανοκίνητα, αλλά ένας εργάτης έβαζε τον ώμο του κάτω από το κινούμενο τμήμα και την πιέζε με όλη του τη δύναμη προς τα πάνω.
Η διαδικασία αυτή δενήταν εύκολη αφού ήταν επίπονη και χρονοβόρα, καθώς το υγρό που περιείχε ο πολτός, το ζυμάρι, όπως έλεγαν, έρεε με αργούς ρυθμούς.
Αφού λοιπόν συγκεντρωνόταν το ακάθαρτο αυτό ελαιόλαδο μεταφερόταν στη λίμπα, που ήταν ένα είδος στέρνας, και αναμειγνυόταν με βραστό νερό από τα καζάνια.
Η διαδικασία που ακολουθούσε ήταν πολύ λεπτή και χρονοβόρα καθώς ένας εργάτης, ο <<κουμανταδόρος>>, έπρεπε να διαχωρίσει το νερό από το λάδι. Αυτό γινόταν με μια κανάτα με την οποία αφαιρούσε το λάδι που είχε κορφιάσει.
Φυσικά η φθορά ήταν μεγάλη αφού δεν υπήρχε τρόπος να διαχωριστεί όταν οι δύο επιφάνειες έτειναν να ταυτιστούν. Κάπως έτσι λοιπόν λειτουργούσαν τα <<λιοτρίβια>> εκείνη την εποχή, για να <<βγάλουν>> το λάδι του κοσμάκη.
ΠΗΓΗ: ΣΕΛΙΔΑ «ΖΩΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ»
