Το Σκοπιανό είναι ζήτημα που ταλανίζει την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Ανέκυψε όταν η χώρα μας ήταν σε δεινή θέση, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έχουμε φτάσει ως το 2018. Πρέπει να βρεθεί λύση και η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία εξυπηρετεί τα συμφέροντα μας. Και τούτο διότι τα Σκόπια επιθυμούν την ένταξη τους σε ΕΕ και ΝΑΤΟ και επείγονται να προχωρήσουν οι διαδικασίες. Κατά συνέπεια, αφού βιάζονται για τη λύση, υπάρχει και περιθώριο ελιγμών και πιέσεων από την ελληνική πλευρά.
Η σωστή κίνηση θα ήταν να βαδίσουμε στον δρόμο που χάραξε η συμφωνία του Βουκουρεστίου και το δίδυμο Καραμανλή- Μπακογιάννη: Ενιαία και αδιαίρετη λύση, συνταγματική αναθεώρηση με μια ονομασία έναντι όλων (erga omnes). Αυτή θα έπρεπε να ήταν η διαπραγματευτική βάση για να παλέψουμε και να κερδίσουμε την εξάλειψη του όρου «Μακεδονία».
Αντί, όμως, να προχωρήσουμε κρατώντας τα κεκτημένα μας, διαπιστώνουμε- μέσω διαρροών στα Μέσα Ενημέρωσης και από ξένους αξιωματούχους κυρίως- πως συζητούνται προτάσεις απαράδεκτες. Δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή μια λύση σε δόσεις, γιατί δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ. Επίσης, είναι παράλογο να έχουμε κερδίσει την προϋπόθεση της απαλοιφής των αλυτρωτικών στοιχείων και να συζητούμε για ονομασίες όπως «Μακεδονία του Ίλιντεν».
Αυτά είναι βήματα πίσω, όχι μπροστά. Αντί η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα να τηρεί μια υπεύθυνη στάση, διεκδικώντας το καλύτερο δυνατό, μπαίνει στη διαδικασία της εσωστρέφειας, βάλλει κατά προηγούμενων κυβερνήσεων, από τηλεοράσεως, δια στόματος του υπουργού Εξωτερικών, κ. Κοτζιά. Αυτή είναι η αποστολή τους; Να ανοίγουν μέτωπα στο εσωτερικό της χώρας ή να κλείσουν αυτό της Μακεδονίας;
Ας κοιτάξουμε προς τα έξω, όχι προς τα μέσα. Να τελειώσει το Σκοπιανό, με τους καλύτερους όρους για την Ελλάδα. Σαφέστατα και δεν θέλουμε να έχουμε εχθρική σχέση με τους γείτονες μας, θέλουμε φιλικές σχέσεις. Αλλά αυτή η φιλία πρέπει να θεμελιωθεί με αμοιβαίες υποχωρήσεις, να μην είναι ετεροβαρής.
Δεν αρκεί η μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων, χρειάζονται σοβαρές κινήσεις καλής θελήσεως, πρέπει να γίνουν όσα δεν έγιναν τα τελευταία δέκα χρόνια. Δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδος η δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται ο κ. Ζάεφ. Ας βρει το πολιτικό θάρρος που είχε το 1992 ο τότε πρόεδρος της ΠΓΔΜ, Κίρο Γκλιγκόροφ, ο οποίος δήλωσε: «Δεν είμαστε Μακεδόνες, αλλά Σλάβοι που ζούμε στην περιοχή από τον 6ο μ.Χ. αιώνα».
Ούτως ή άλλως, ο κ. Ζάεφ επιθυμεί διακαώς την είσοδο της χώρας του σε ΕΕ και ΝΑΤΟ και γι’ αυτό απαιτείται η συγκατάθεση της Ελλάδας. Εμείς κρατούμε το «κλειδί», ας το «εκμεταλλευτούμε» καταλλήλως.
