Η περιπέτεια μιας φάλαινας…δεν είναι ο τίτλος παιδικού βιβλίου, αλλά η ωμή πραγματικότητα για τη γραφειοκρατία, την ευθυνοφοβία και την καθ’ ολοκληρία αδυναμία χειρισμού απρόοπτων καταστάσεων από το κράτος του δημοσίου.
Και εξηγούμε τί εννοούμε με μια σύντομη ιστορία καλοκαιρινής τρέλας.
Πριν απο μερικές ημέρες (έχουν περάσει σίγουρα δύο εβδομάδες) μια μικρή, όπως εκτιμώ εγώ) φάλαινα χτυπήθηκε από πλοιάριο σε θάλασσα κοντά στη Χαλκιδική. Το κύμα την ξέβρασε στις ακτές τις Κασσάνδρας, όπου και κλήθηκε να επιληφθεί της κατάστασης το λιμενικό σώμα. Ο πρώτος φορέας που συνήθως αναλαμβάνει παρόμοιες περιπτώσεις. Για άγνωστους λόγους, η φάλαινα – πάντα νεκρή – ξαναρίχτηκε μέσα στη θάλασσα και σε βάθος αρκετών μιλίων μακριά από την ακτή, με πιθανή εξέλιξη είτε να τη φάνε τα ψάρια, είτε να την καταπιεί ο βυθός…
Τίποτα ωστόσο από τα παραπάνω δεν συνέβη και το κύμα ξέβρασε τη φάλαινα εκ νέου αυτή τη φορά σε μια άλλη ακτή, πάλι στη χερσόνησο της Κασσάνδρας. Αυτή τη φορά το λιμενικό (και εφόσον βέβαια θεώρησε ότι είναι θέμα ξηράς πλέον και όχι θάλασσας) ειδοποίησε με τη σειρά του τον δήμο να περιμαζέψει τη φάλαινα. Μάταια όμως. Καθώς η φάλαινα είχε αρχίσει να αποσυντίθεται και να βγάζει μια αφόρητη οσμή, ο δήμος έκρινε ότι η Διεύθυνση Υγείας της Αντιπεριφέρειας πρέπει να επιληφθεί της κατάστασης. Κι όχι απλά υπηρεσιακά και βάσει πρωτοκόλλου, αλλά με… απευθείας ανάθεση… στον αντιπεριφερειάρχη που έπρεπε με κάποιον μαγικό τρόπο να εξαφανίσει τη φάλαινα. Έτσι κι έγινε λοιπόν. Η περιπέτεια της φάλαινας έλαβε τέλος αφού βρέθηκε και ο κατάλληλος άνθρωπος, με το κατάλληλο μηχάνημα, την κατάλληλα μέρα, να θάψει μεταφέρει και να θάψει τη φάλαινα, κάπου μακριά απ’ τη θάλασσα, αλλά σε ασφαλές μέρος από όπου δεν θα επέστρεφε ξανά στις τουριστικές ακτές του νομού.
