Το τραγικό περιστατικό με το κάμπινγκ του ΕΟΤ στην Ασπροβάλτα όπου κάηκε ένα τροχόσπιτο και απανθρακώθηκε μια γυναίκα, φέρνει στο προσκήνιο τα προβλήματα των εκτάσεων του ελληνικού κράτους, που παραμένουν ανεκμετάλλευτα λόγω πολλών παραγόντων. Και για να μην παίζουμε με τις λέξεις, όλες αυτές οι εκτάσεις είναι περιουσία του κράτους, είτε ανήκουν στην ΕΤΑΔ ΑΕ, είτε σε δήμους, είτε στα πρώην τουριστικά ακίνητα κλπ.
Στη Χαλκιδική τη μια πληγή με το κάμπινγκ του ΕΟΤ στο Παλιούρι την ζήσαμε επί σειρά ετών που ο χώρος είχε γίνει εστία μόλυνσης και εγκατάλειψης. Στη συνέχεια υπήρξε μια αχτίδα φωτός με την επένδυση του Ιβάν Σαββίδη, η οποία όμως προσκρούει σε δεκάδες εμπόδια και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις μέχρι να ολοκληρωθεί.
Ανάλογα προβλήματα αντιμετώπισε το καλοκαίρι και το κάμπινγκ του ΕΟΤ στην Κρυοπηγή. Όπως σχεδόν η πλειοψηφία αυτών, έτσι κι εκεί δεν υπήρξαν εξ αρχής άδειες δόμησης, γεγονός που του στέρησε την επαναλειτουργία. Άριστα δείγματα αναβάθμισης των δομών του κάμπινγκ της Ιερισσού, ωστόσο, έδειξε τα τελευταία χρόνια ο δήμος Αριστοτέλη. Έγινε μια σοβαρή δουλειά και επένδυση που άλλαξε την εικόνα του χώρου και προσέλκυσε επιπλέον παραθεριστές.
Αν το κράτος έβρισκε λύση στις αγκυλώσεις παραχώρησης των εκτάσεων σε ιδιώτες, τότε θα είχαμε μια τελείως διαφορετική εικόνα στη χώρα μας. Στη Χαλκιδική οι ιδιώτες επιχειρηματίες θα μπορούσαν να κάνουν μεγάλες και σοβαρές επενδύσεις, καθώς εκτιμάται ότι σε ένα κάμπινγκ απαιτείται τουλάχιστον 1 εκ. ευρώ στην αρχή ώστε να στηθεί σωστά και με ικανοποιητικό αριθμό θέσεων. Συνάρτηση των παραπάνω θα ήταν η 12μηνη λειτουργία του κατασκηνωτικού τουρισμού, που σήμερα δεν επιτυγχάνεται στη χώρα μας παρά τις προϋποθέσεις του κλίματος και της γεωγραφίας μας.
