Στιγμές με έθιμα, παράδοση και αγαπημένα πρόσωπα βίωνε η κάθε τοπική κοινωνία στη Χαλκιδική τις ημέρες του Πάσχα, μέχρι που φέτος ο κορωνοιος άλλαξε τα σχέδια όλων μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Σύλλογος Γυναικών Στανού και το έθιμο της «Κούνιας» τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα.
Οι εκδηλώσεις που φέτος δεν θα πραγματοποιηθούν λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού και των περιοριστικών μέτρων που υπάρχουν ήθελαν τους κατοίκους να συμμετέχουν σε παραδοσιακούς χορούς από το Χορευτικό Συγκρότημα της Εταιρείας Πολιτισμού και Παράδοσης Μ. Παναγίας και τα παιδικά χορευτικά τμήματα του Συλλόγου Γυναικών Στανού καθώς και σε παραδοσιακά τραγούδια από την Παραδοσιακή Χορωδία Στανού.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=Auzs1IX-EJk[/embedyt]
Το έθιμο της «κούνιας»
Τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα μαζεύονταν παρέες αγοριών και κοριτσιών, έπαιρναν σχοινιά και πήγαιναν σε μεγάλα δέντρα και έκαναν κούνιες.
Όταν ανέβαινε κορίτσι, έλεγαν το παρακάτω τραγούδι:
Στα ψηλά τα παραθύρια κόρη κάθεται
και γυαλί κρατεί στα χέρια και γυαλίζεται
και τα κάλια της λογιάζει.
Κάλια μου όμορφα, ποιος θα σας φιλάει το βράδυ τα μεσάνυχτα
Ο Γιάννης δεν είναι εδώ πάει για κρύο νερό
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.
Ενώ, όταν ανέβαινε αγόρι, έλεγαν άλλο τραγούδι.
Έναν τον έχει η μάνα του, έναν και χαϊδεμένο
και στο σχολειό τον έστελνε γράμματα για να μάθει.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.
Μόλις τελείωνε το τραγούδι, άφηναν το σχοινί (ουρά) με το οποίο κουνούσαν για να κάνει κάτω στο έδαφος κουλουράκια (κύκλους). Αν έκανε πολλά κουλουράκια, έλεγαν πως η πεθερά θα τον αγαπούσε πολύ.
