Από τα παιδικά μου χρόνια εκκινεί ετούτη η διαδρομή μου μέχρι αυτό το βιβλίο. Λάτρης της τέχνης του Κινηματογράφου αποθησαύριζα εικόνες του και μέσα από ένα σκηνοθετικό απωθημένο και την ποιητική μου ενατένιση τις μετέβαλα σε εξωτερικεύσεις ενός πιο προσωπικού ταξιδιού. Ο Xάμφρεϊ Μπόγκαρτ από νωρίς στοίχειωσε τις νύχτες μου και γέμισε την ντουλάπα του πατέρα μου με καμπαρντίνες και ρεπούμπλικες για να τις φοράω και να υποκρίνομαι αυτόν τον μοναδικό ντεντέκτιβ με έναν ιδιαίτερο κώδικα ηθικής. Χρόνια ερωτευμένος ήμουνα με κείνο το βλέμμα και τη θλίψη του Μοντγκόμερι Κλίφτ στην ταινία «Λάσπη στα αστέρια». Μέσα από τα γουέστερν σπαγγέτι του Σέρτζιο Λεόνε ο Κλίντ Ίστγουντ, αυτός ανώνυμος υπερασπιστής των απροστάτευτων, έγινε ο θεϊκός μου ήρωας.
Το κακό, όμως, παράγινε όταν είδα στο θερινό σινεμά της θείας μου Ευανθίας όπου δούλευα στο κυλικείο, το αριστούργημα του Λουκίνο Βισκόντι «Ο Ρόκκο και τα αδέλφια του». Συγκλονίστηκα. Έκανα πόσες μέρες να ηρεμήσω και να ασχοληθώ με τα μαθήματά μου. Ο γιατρός που με φέρανε δεν κατάφερε τίποτε. Ώσπου η θεία Σουλτάνα πέταξε την ιδέα να έρθει παππάς να με διαβάσει. «Το παιδί είναι σαϊλωμένο» έλεγε και ξανάλεγε. Ο παππάς φεύγοντας έβγαλε την εξήγηση πως ήμουνα σαλεμένος, πως οι ταινίες που έβλεπα μου «πήρανε τα μυαλά». «Το παιδί» αποφάνθηκε «πρέπει να πηγαίνει μόνο στην εκκλησία τις Κυριακές και να μεταλαμβάνει πιο συχνά». Έτσι μου απαγορεύτηκε κάθε επαφή με τη μαγαρισμένη αυτή τέχνη και κάθε Κυριακή την έβγαζα στο ιερό του ναού για να σηκώνω τα εξαπτέρυγα. Όμως, εγώ «διαόλου κάλτσα», τα καλοκαιρινά βράδια κατάφερνα και ξέφευγα από τον έλεγχο των γονιών μου. Γύρω στις δέκα το βράδυ όταν κοιμόντουσαν ή χαζολόγαγαν στο κρεβάτι με τις πονηριές τους, εγώ κατηφόριζα στην παραλία για να δω οτιδήποτε προλάβαινα στην οθόνη της θαυμαστής μου Τέχνης.
Αργότερα, μέσα από την ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι «Νοσταλγία», συνειδητοποίησα τη συγκατοίκηση Θεολογίας και Κινηματογράφου. Οι ταινίες έγιναν θεολογικά εγχειρίδια και οι θεολογικές μελέτες μου απαιτούσαν την ερμηνευτική του σινεμά. Άρχισα να αναζητάω στις ταινίες τις εκπληκτικές και ανεπαίσθητες διαδρομές της θείας παρουσίας στον κόσμο. Να συλλαβίζω τις προσευχές μου μαζί με τα πλάνα εκείνα και τις σκηνές που μου φτιάχνουν τον κόσμο μου «απ’ αρχής καινούργιας στα μέτρα της καρδιάς».
Αλήθεια από ποιο πλάνο να εκκινήσω και σε ποιο να τελευτήσω; Αχ!!!! Χριστέ μου, μη μου παραλείψεις ποτέ «τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον», την απόλαυση να κάνω μέσα από τις ταινίες Θεολογία και μέσα από τις θεολογικές σπουδές να Κινηματογραφώ τη ζωή ΜΑΣ!!!!
Ιωάννης Βογιατζής
Το βιβλίο του Ιωάννη Βογιατζή Η Εκκλησία πάει σινεμά κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αρμός (σελ.: 324, τιμή: €15,00).
Ο Ιωάννης Βογιατζής γεννήθηκε στα Νέα Πλάγια Χαλκιδικής τον Οκτώβρη του 1964. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. και μόλις πρόσφατα ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Σπουδές στην Ορθόδοξη Θεολογία» του Ανοικτού Πανεπιστημίου της Πάτρας. Υπηρετεί στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και εκτός από τη διδασκαλία υλοποιεί και ποικίλες πολιτιστικές και περιβαλλοντικές δράσεις. Συμμετείχε ως εισηγητής στο Πανελλήνιο Συνέδριο της έδρας Ουνέσκο του Α.Π.Θ. (14-16 Δεκεμβρίου 2001) με θέμα της ομιλίας του «Ο Κινηματογράφος και μια σχολική εφημερίδα στην υπηρεσία του Πολιτισμού Ειρήνης». Ίδρυσε στα 2013 στα Σήμαντρα της Χαλκιδικής τη θεατρική ομάδα «ΟνειροΠλόοι» στην οποία συμμετείχαν αρχικά μαθητές και αργότερα και ενήλικες. Συνεχίζει να ανεβάζει θεατρικά έργα του ελληνικού και του διεθνούς ρεπερτορίου. Η πρώτη ποιητική δημιουργία του Έξοδος (Πανδώρα, 2006) εμπνέεται από τη ζωγραφική δημιουργία του Μάνου Φαλτάιτς και τον μυθικό κόσμο της Σκύρου. Θα ακολουθήσουν τρεις ακόμη ποιητικές συλλογές: Πάνω από τις στέγες (2008), το λεύκωμα με κείμενα ποιητικής πρόζας Εν Σκύρω τη φιλτάτη (2009) και οι Ιστορίες της αϋπνίας (2014), όλες από τις εκδόσεις Οδός Πανός του ποιητή Γιώργου Χρονά.
Η ποίησή του χαιρετίστηκε στα 2006 από την Κική Δημουλά με τα παρακάτω λόγια: «Υποπτεύομαι ότι αυτά τα ποιήματα τα έγραψε ή σας τα υπαγόρευσε ένας από τους τρεις μάγους. Εκτός κι αν η Σκύρος παράγει μαγεία συν τοις άλλοις. Σας ευχαριστώ γι’ αυτή την έξοχη δασεία στην πλώρη του … ύπνου».
Πηγή: ert.gr
